Bogowie Słowiańscy

Bogowie Słowiańscy

Rod
Uważany za boga najwyższego. Protektora rodziny, który wraz z Rodzanicami asystował każdemu człowiekowi od narodzenia. W starosłowiańskim imię bóstwa oznaczało plon, jaki przynosi ziemia, a więc był też opiekunem dostatku.

Perun
Gromowładny, najwyższy z bogów. Był obrońcą ludzkości, walczącym ze złem, którego symbolem był demon Żmij. Etymologia wywodzi jego imię od słowiańskich słów perunъ – piorun i pьrati – uderzac, bić.

Weles
Hades słowiańszczyzny, pan świata podziemnego, magii i klątw. Posiadał przydomek skotij, jako opiekun trzody. Z racji mrocznej natury często utożsamiany z Żmijem. W walce dobra ze złem był wiecznym antagonistą gromowładnego demiurga Peruna.

Swaróg
Boski rzemieślnik. Kowal, co wynika z etymologii jego imienia. Istnieją co najmniej trzy przykłady źródeł: sanskryckie svar – niebo; perskie chvar – słońce i sъvariti – kuć, wykuwać. Jego domeną był dzień, niebo i słońce. Łatwo zauważyć podobieństwa do innych bóstw solarnych.

Świętowit
Bóg zachodniej słowiańszczyzny, w szczególności Połabian. Etymologia tłumaczy jego imię jako święty pan. Pełnił funkcje bóstwa wojny, urodzaju i płodności. Literacka interpretacja z okresu romantyzmu widziała w nim, z racji interpretacji posągu z czterema twarzami, Światowida – bóstwo wszechwidzące, patrzącego w cztery strony świata.

Jarowit
Bóg niczym niepohamowanej młodzieńczej energii. Świętowano jego przyjście wraz z wiosną. Był bogiem płodności z dużą dozą erotyzmu. Imię, składające się z dwóch członów, oznaczało młodego pana, wielmożę.

Mokosz
Matka ziemia. Pradawne bóstwo ludzkości, rozwijające się razem z cywilizacją i kulturami indoeuropejskimi od ich zarania. W symbolice słowiańskiej bogini deszczu i burzy. Rdzeń mok występuje do dziś w słowie mokry. Staroindyjskie makha znaczyło szlachetność, a meksha – sok roslinny.

Simargł
Wiedza o tym bogu pochodzi z domysłów i analizy imienia (nie wiemy, czy właściwej). W niektórych interpretacjach przedstawiany był jako dwa bóstwa. Siem i Rgieł. Pierwszy patronował rodzinie (dzisiejsze rosyjskie семья – rodzina), drugi nazywany był bogiem żyta (w starosłowiańskim słowo reż było nazwą zboża).

Dziewanna
Słowiańska Diana – Artemida, bogini lasów, zwierzyny i polowania. Przedstawiana z łukiem na jeleniu. Postać zagadkowa i nie do końca zbadana. Znamy ją dzięki Janowi Długoszowi, kronikarzowi i historykowi z okresu renesansu. Do jej atrybutów roślinnych należały zioła lecznicze: dziewanna, bylica i dziurawiec.

Lel i Polel
Boscy bliźniacy, idea dość często eksploatowana przez stare mitologie. Dowodem na istnienie kultu Lele i Polele jest znalezisko archeologiczne, przedstawiające posąg składający się z dwóch męskich postaci zrośniętych jak bliźniaki. Na tym samym stanowisku znaleziono posąg kobiety, której przypisano osobowość bogini Łady.

Trzygłów
Bóg o trzech twarzach, czczony przez wojowniczych Wieletów i Pomorzan. Atrybutem zwierzęcym Trzygłowa był czarny koń wróżebny. Naukowcy twierdzą, że bóstwo powstało z połączenia bożków kilku wieleckich plemion. A imię jego nie odzwierciedla wcześniejszych funkcji i jest opisem posagów, na których jest przedstawiany z trzema obliczami przykrytymi jednym nakryciem głowy.

Strzybog
Wschodnia słowiańszczyzna była terenem kultu Strzyboga. Kijowski książę Włodzimierz wprowadził go do narodowego panteonu bóstw, wystawiając pomnik ku czci. Czczony był jako bóg wiatrów i dawca bogactw.

Białobóg i Czarnobóg
Nazwy bóstw, których być może wcale nie było. Wszystko za sprawą saskiego kronikarza, mnicha Helmolda. On to w swojej „Kronice Słowian” wspomina o czarnym bogu, dawcy złego losu i spekulował nad istnieniem białego boga (wg zasady równowagi), donatora losu dobrego.

Chors
Bóg o niepewnych korzeniach. Przypisaną mu pora dnia była noc, atrybutem księżyc. Aleksander Brűckner zaproponował jeszcze jedno znaczenie od starego słowa wycharsły znaczace wynędzniały, co mogłoby się odnosić do księżyca w nowiu.

Marzanna
Bogini naznaczona piętnem śmierci i przemijania. W przedstawieniach symbolizowała zimę. Ludność z radością żegnała ją z nadejściem wiosny, paląc i topiąc jej wizerunek.