Trzygław, bóstwo Pomorców i Wieletów z czasów, kiedy słowiańszczyzna rozciągała się poza Odrę, aż po niemiecką obecnie Łabę. Bóg, choć popularny, z niewiadomym rodowodem i obowiązkami. Historycy próbując wyjaśnić zagadkę, ukuli hipotezę o zjednoczeniu w jednym idolu trzech bóstw. Miałoby to być efektem silnego trendu do łączenia plemion wieleckich. I ma uzasadnienie, gdyż, będąc ludem wojowniczym, nienawykłym do poddaństwa, od VIII wieku musieli stawiać czoła potężnym siłom sąsiadów. Wpierw Karolowi Wielkiemu i Cesarstwu Franków, następnie plemionom niemieckim, aż w końcu Polanom. Ulegli dopiero w IX wieku saksońskiemu księciu Henrykowi III zwanego Lwem (Heinrich der Löwe).
Imię Trzygłów lub Trygław wzięło od przedstawienia boga z trzema twarzami. W związku z wcześniej przytoczoną intencją historyków i lingwistów należy zapytać o pierwotne imiona, jakimi mianowani byli patroni Trygława, gdyż znane ma charakter opisowy. I stanowi charakterystykę, raczej samego wyobrażenia bóstwa tudzież posągu. Epitet jak każdy inny, opisujący – co widać. Nie wprowadza nas niestety w krąg światła, gdzie widać sedno sprawy. Nie odkrywamy dzięki niemu przymiotów bóstwa. Takie są fakty i można spekulować tylko, czy może zatarcie prawdziwego imienia spowodowane było na przykład tabu, zabraniające wymawiania imienia…wiecie czyjego.
Bóg, choć z niejasną przeszłością, dość dobrze poświadczony przez dawnych kronikarzy. Słynny Ebbo, kronikarz germański, w „Żywocie św. Ottona z Bambergu” opisuje szczegółowo zasięg kultu bóstwa; wymienia miasta centralne; rysuje w naszej wyobraźni wygląd świątyń. Nie byłby jednak prawym dziejopisem-chrześcijaninem, by oprzeć się pokusie subiektywnych sądów na temat na przykład nakrycia głowy Trzygłowa – pisze – że choć bóg posiadał trzy głowy, rządzące trzema państwami: ziemią, niebem i zaświatami, jego złoty szyszak, zasłaniający oczy i uszy, czynił go ślepym i głuchym na niegodziwości poddanego mu ludu. Typowa propaganda chrześcijańskiego marketingu, charakterystyczna zresztą dla wszystkich religii wojujących. Natomiast wątek opisowy i organizacji słowiańskiego uniwersum jest potwierdzeniem przeświadczeń ludzi wyznających Trzygłowa. Kolejną z wielu wersji mitu o powstaniu świata jest ta, w której z pierwotnej anarchii, z odmętów pra-oceanu wyłoniła się niebotyczna, granitowa góra Triglav. Stała się podwaliną i osia rodzącego się świata. Taka właśnie góra istnieje w słoweńskim łańcuchu Alp Julijskich.
Do atrybutów zaczerpniętych ze świata przyrody, należał do niego mocarny dąb i czarny ogier. Dzięki innemu latopisowi, Niemcowi Herbordowi wiemy, że był to koń piękny, zadbany i nieujeżdżony i będacy wyrocznią. Po wiecu plemiennym, gdy starosta planował wyprawę wojenną, udawano się do świątyni, gdzie kary ogier wieścił powodzenie lub klęskę wyprawy. Perszeron miał za zadanie przejść nad skrzyżowanymi włóczniami wbitymi w ziemię. Zależnie, która nogą zrobił pierwszy krok – szykowano się do wojny lub zostawano w domu. Innym bóstwem odpowiedzialnym za wojów był Perun.
Posąg Trzygłowa w jednej z rąk trzymał przedmiot kształtem przypominający księżyc. Można poczytać to za wskazówkę co do pory dnia przynależnej bóstwu.
Trzygłów (trygław ładniej brzmi) jak mi się wydaje był głównym niefizycznym Bogiem Słowian a raczej Lachów bo nazwa Słowianie pochodzi dopiero z XI w.
Zrodził z siebie trójce do kreacji świata materialnego. Bóg Ojciec – Biały Bóg(Biełbog) ( zastąpiony u nas niesłusznie Białobogą), Syn Boży – ? mam tu problem. Optuje za Isusem Lechickim znad morza Czarnego ok. 1132 r ukrzyżowanym nad Bosforem. Duch Św. – Światowid